Classificatie van elastisch compressieverband

Elastische verbanden Geperforeerde film kunnen worden geclassificeerd op basis van hun toepassingen en productprestaties. Stijve verbanden worden voornamelijk gebruikt voor fixatie, waarbij stijfheid wordt gedefinieerd als het vermogen van het verband om spierexpansie tegen te gaan wanneer het samentrekt. Het hangt af van de elastische terugslag van het materiaal dat bij de constructie wordt gebruikt. Hoe compacter de inslag en hoe minder elastische vezels aanwezig zijn, hoe korter de rek van het verband en hoe steviger het is.

De stijfheid van een verband kan worden gemeten met eenvoudige, economische en reproduceerbare methoden en worden uitgedrukt met verschillende indices, waarvan de bestudeerde de ‘statische stijfheidsindex’ is, wat het verschil is tussen de druk die in vivo door het verband op het oppervlak wordt uitgeoefend. van het been staand en liggend. Als dit drukverschil groter is dan 10, is het verband van het stijve type. Stijfheid betekent de toename van de druk van het verband, veroorzaakt door de weerstand die het verband biedt, met een toename van 1 cm in de omtrek van het ledemaat.

Elasticiteit en rekbaarheid zijn de twee belangrijke kenmerken van compressieverbanden. Elasticiteit wordt gedefinieerd als het vermogen van het verband om na verlenging zijn oorspronkelijke vorm terug te krijgen, dankzij de toevoeging van elastische draden in de lengterichting van het verband. De kracht die wordt gebruikt om de vervormingsenergie van het verband uit te rekken, geeft de elastische kracht of spanning aan. Het vermogen van het verband om spanning te behouden en dus de druk die het uitoefent, hangt af van de elastomeereigenschappen, die op hun beurt afhangen van de draad en de methode die is gebruikt om de stof te construeren.

Rekbaarheid wordt gedefinieerd als het vermogen van het verband om uit te rekken wanneer het wordt uitgerekt; het wordt gemeten aan de hand van de verlenging van het verband wanneer er een kracht van 10 N wordt uitgeoefend per cm lengte en wordt uitgedrukt als een percentage van de lengte in rust. Zodra een bepaalde extensie is bereikt, voorkomt de fysieke structuur van het verband verder uitrekken. Deze toestand wordt ‘vergrendelen’ genoemd. Volgens de classificatie van Stemmer moeten korte-rekverbanden vastklikken zodra 70 procent van de rek is bereikt (bij voorkeur 30-40 procent), terwijl lange-rekverbanden meer dan 140 procent moeten vastklikken. Vanwege hun respectieve lange geschiedenis en traditie hanteerden de Duitstalige landen andere normen dan die in Engeland. De Duitse norm classificeert verbandmaterialen in de volgende typen: